Czy ktoś mnie słyszy?


Jest rok 2030. Oca­la­łam. Żyję.


Prze­trwa­li nie­licz­ni, któ­rych orga­ni­zmy oka­za­ły się podat­ne. Chcie­li­śmy mieć wszyst­ko jed­no­ra­zo­we; słom­kę, spodnie i samo­chód. Teraz syn­te­ty­ki mamy we krwi, best­sel­le­rem sta­ły się kre­my na gry­zą­ce tok­sy­na­mi powie­trze. Dzi­siaj już nikt nie nosi ubrań, my sta­li­śmy się nimi.
 

Nie wiem jak to się sta­ło, że uda­ło mi się prze­trwać. Dzi­siaj w wie­lu miej­scach tem­pe­ra­tu­ra powie­trza wzro­sła do 50 stop­ni, kie­dyś tęt­nią­ce życiem metro­po­lie zamie­ni­ły się w pusty­nie. Żyje­my w małych gru­pach. Trud­no powie­dzieć, czy przy­po­mi­nam jesz­cze człowieka. 
 

Nie wiem czy mnie sły­szysz, ale…
 

Czy takie­go jutra wycze­ku­jesz? Czy zga­dzasz się na syn­te­tycz­ny świat? Czy wiesz jak oddy­chać dwu­tlen­kiem węgla? 
 

Wyko­rzy­sta­ne w pro­jek­cie stro­je pocho­dzą z kolek­cji zain­spi­ro­wa­nej sta­dia­mi dez­in­te­gra­cji drze­wa zaata­ko­wa­ne­go przez pasożyt. 
 

Tech­ni­ka two­rze­nia final­ne­go obra­zu pole­ga ukła­da­niu bazy zdjęć za pomo­cą algo­ryt­mu kom­pu­te­ro­we­go, łącząc w sobie kom­po­zy­cje: widzia­ną z odda­li jako 1 obraz i przy zbli­że­niu jako 5’000 do 10’000 obra­zów. Jest to bez­po­śred­nie odnie­sie­nie do dro­bin pla­sti­ku, któ­re nie­zau­wa­żal­nie wchła­nia­ne są przez wszyst­kie orga­ni­zmy żywe. 
 

Auto­rzy Jacek Szycht, Doro­ta Androsz, Justy­na Bar­to­sze­wicz, Nata­lia Rej­szel, Alek­san­dra Mali­szew­ska, Andrzej Peszel, Jakub Bru­szew­ski, Kamil Wróblewski